เกษตรกรตามแนว Murray Darling มีสิทธิ์ได้รับน้ำในแม่น้ำจำนวนหนึ่งซึ่งพวกเขาสามารถนำไปใช้หรือขายได้ ในปี พ.ศ. 2551 รัฐบาลแรงงานกลางได้เริ่มซื้อสิทธิ์เหล่านี้บางส่วนในกระบวนการประกวดราคาแบบเปิดที่เรียกว่า “การซื้อคืน” น้ำที่ซื้อมาคืนสู่ระบบแม่น้ำที่แห้งเหือดเพื่อเพิ่มสภาพแวดล้อม ในปี 2555 แผนลุ่มน้ำเมอร์เรย์ดาร์ลิงเกิดขึ้น กำหนดว่าน้ำ 2,750 พันล้านลิตรจะถูกซื้อคืนจากผู้ชลประทานและส่งไปยังสิ่งแวดล้อมทุกปี ระบบการซื้อคืนไม่ได้รับการสนับสนุนในระดับสากลนักวิจารณ์อ้างว่าการ
น้ำเพิ่มขึ้น และทำร้ายเกษตรกรโดยการลดน้ำที่ใช้เพื่อการชลประทาน
รัฐบาลผสมเข้ามาดำรงตำแหน่งในปี 2556 และใช้แนวทาง “เชิงกลยุทธ์” ในการซื้อคืนน้ำ การซื้อเหล่านี้ทำขึ้นหลังปิดประตูด้วยเครื่องชลประทานที่เลือก ในการตรวจสอบการซื้อคืนเหล่านี้ที่เผยแพร่เมื่อเดือนที่แล้ว สำนักงานตรวจสอบบัญชีแห่งชาติของออสเตรเลียพบว่าข้อตกลงที่ได้รับทุนสนับสนุนจากผู้เสียภาษีเหล่านี้ไม่คุ้มค่ากับเงินที่เสียไป
รัฐบาลกลางสั่งให้มีการตรวจสอบหลังจากการโต้เถียงเกี่ยวกับการซื้อน้ำในปี 2560 จากอสังหาริมทรัพย์สองแห่งในควีนส์แลนด์ที่เป็นของ Eastern Australia Agriculture รัฐบาลจ่ายเงินให้สิทธิ์ 80 ล้านดอลลาร์ออสเตรเลีย ซึ่งเป็นจำนวนเงินที่นักวิจารณ์กล่าวว่าสูงกว่ามูลค่าตลาด ข้อตกลงดังกล่าวยังเป็นที่ถกเถียงกันเนื่องจากผู้บริหารระดับสูงของรัฐบาล แองกัส เทย์เลอร์ เคยเป็นผู้อำนวยการที่ไม่ใช่ฝ่ายการเงินของบริษัทมาก่อน บริษัทยังมีความเชื่อมโยงไปยังแหล่งหลบเลี่ยงภาษีของหมู่เกาะเคย์แมน
รัฐบาลผสมกำลังใช้แนวทางที่แตกต่างออกไปในการกู้คืนน้ำเพื่อสิ่งแวดล้อม: การอุดหนุนโครงสร้างพื้นฐานด้านน้ำในฟาร์มและที่อื่น ๆ โครงสร้างพื้นฐานนี้รวมถึงบ่อซับและเขื่อนกั้นน้ำเพื่อดักจับและกักเก็บน้ำ
การอุดหนุนมี ค่า ใช้จ่ายหลายพันล้านดอลลาร์ แต่ได้น้ำคืนในราคาที่สูงกว่า การประมูลแบบย้อนกลับมาก วิธีนี้ยังช่วยลดน้ำที่ไหลกลับสู่ลำธารและน้ำใต้ดิน
เหตุผลของการอุดหนุนโครงสร้างพื้นฐานด้านน้ำคือพวกเขาสร้างความเสียหายให้กับชุมชนชลประทานน้อยกว่า แต่สำนักงานเศรษฐกิจการเกษตรและทรัพยากรและวิทยาศาสตร์แห่งออสเตรเลีย (ABARES) สรุปในรายงานที่ตีพิมพ์ในสัปดาห์นี้ว่าการอุดหนุนโครงสร้างพื้นฐานด้านน้ำในฟาร์ม ในขณะที่เป็นประโยชน์ต่อผู้เข้าร่วม “ดันราคาน้ำให้สูงขึ้น สร้างแรงกดดันต่อภาค
ชลประทานในวงกว้าง” นี่คือภาคส่วนที่เงินอุดหนุนต้องการช่วยเหลือ
เหตุใดรัฐบาลจึงขยายการใช้โครงสร้างพื้นฐานด้านน้ำในเมื่อมีค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นและไม่คุ้มค่าเงิน คำตอบอาจอยู่ในการค้นพบนี้จากรายงาน ABARES:
ผู้ชลประทานที่ถือครองสิทธิ์ในปริมาณมากเมื่อเทียบกับการใช้น้ำ (และมักเป็นผู้ขายสุทธิในการจัดสรรน้ำ) อาจได้รับประโยชน์จากราคาน้ำที่สูงขึ้น เนื่องจากสิ่งนี้จะเพิ่มมูลค่าของสิทธิ์ที่ได้รับ
อย่างไรก็ตาม เกษตรกรที่มีสิทธิ์ถือครองจำกัดอาจได้รับผลกระทบ เนื่องจากราคาน้ำที่สูงขึ้นจะเพิ่มต้นทุนและความสามารถในการทำกำไรลดลง
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ผลประโยชน์ของ “จุดสิ้นสุดของเมืองใหญ่” – อยู่ที่ค่าใช้จ่ายของผู้เสียภาษี – ในขณะที่ผู้ชลประทานรายย่อยสูญเสียไป
ขาดน้ำ
เพิ่มการดูถูกการบาดเจ็บ กลุ่มนักวิทยาศาสตร์ที่เกี่ยวข้องเวนท์เวิร์ธออกรายงานโดยละเอียดในสัปดาห์นี้ ซึ่งแสดงให้เห็นแผนลุ่มน้ำล้มเหลวในการส่งน้ำตามที่คาดไว้ แม้ว่าจะคำนึงถึงสภาพอากาศที่แห้งแล้วก็ตาม น้ำประมาณสองล้านล้านลิตรไม่ได้อยู่ในแม่น้ำและลำธารของแอ่งน้ำ และดูเหมือนว่าจะถูกบริโภคไปแล้ว ซึ่งเป็นปริมาณที่มากกว่าน้ำในอ่าวซิดนีย์ถึงสี่เท่า
The Wentworth Group กล่าวว่ากระแสน้ำอาจน้อยกว่าที่คาดไว้ เนื่องจากการฟื้นฟูน้ำในสิ่งแวดล้อมถูกทำลายโดยโครงสร้างพื้นฐาน “ประหยัดน้ำ” ซึ่งลดปริมาณน้ำที่จะกลับสู่แม่น้ำและน้ำใต้ดิน
โครงสร้างพื้นฐานนี้ซึ่งผู้เสียภาษีใช้จ่ายไปมากกว่า 4 พันล้านดอลลาร์ออสเตรเลีย ไม่ได้ผลตามที่ต้องการ การวิจัยพบว่าผู้ที่ได้รับเงินอุดหนุนด้านโครงสร้างพื้นฐานเพิ่มการสกัดน้ำมากกว่าผู้ที่ไม่ได้รับเงินอุดหนุน นั่นเป็นเพราะเกษตรกรที่ใช้น้ำอย่างมีประสิทธิภาพมากกว่ามักจะปลูกพืชที่กระหายน้ำมากกว่า
เห็นได้ชัดว่าเงินดอลลาร์ของผู้เสียภาษีดีกว่ามากในการซื้อคืนสิทธิการใช้น้ำผ่านการประมูลแบบเปิด แทนที่จะอุดหนุนโครงสร้างพื้นฐานด้านน้ำ เราสามารถและต้องทำให้ดียิ่งขึ้นด้วยนโยบายน้ำ
วันนี้ รัฐบาลกลางได้เพิ่มการใช้จ่ายที่สิ้นเปลืองเป็นค่าใช้จ่ายของผู้เสียภาษีเป็นสองเท่า ในช่วงเวลาที่เกิดภาวะถดถอยที่เกิดจากโควิด
แล้วข้อเสนออะไรจากรัฐบาลมอร์ริสัน? เพิกเฉยต่อคำแนะนำของผู้เชี่ยวชาญและยังคงให้เงินอุดหนุนที่ไม่มีประสิทธิภาพมากขึ้นสำหรับโครงสร้างพื้นฐานด้านน้ำ แม่น้ำของเรา ชุมชนของเรา และชาวออสเตรเลียทุกคนสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่านี้มาก
